تابلو اثر زنده یاد آیناز احمدزاده
نویسنده: سهراب مهدی پور
من جای تو بودم
پسته را بر لبانش می خنداندم
و چشم هایش را تا چشمه ی “بادام سورت”* بدرقه می کردم
تا “دودانگه”** که هیچ
ششدانگِ نگاه ها واله ی او شوند
من جای تو بودم
الماس های معادنِ “آق درّه” * را رشته رشته آویزه می کردم
تا به گوش های دخترانِ ایلِ بزرگِ دنیا بدرخشند
که شاقولِ اعتدالِ جهان
از نیمه ی شانه های تو می گذرند
تنها اگر مهلت بدهی
رنگی وام خواهم گرفت از درختانِ زیتون
برای طرازِ پیراهنت
و رنگی از بُهتِ ناگزیرِِ شکوفه های بِه
تا نیمه ی گرفته ی ماه را با آن نقاشی کنم
که از آن پس کَسی
از کسوف روی برنگرداند
با آنکه نرم تر از حریرِ مهتابی
و هیچ پروانه ای را از خواب نپرانده ای
و رنگ ها را نرم بر زِبرِ بوم، جاری کرده ای
امّا
خونِ تمامِ تمشک ها به گردن توست . . .
