تابلو اثر زنده یاد آیناز احمدزاده
نوشته سهراب مهدی پور
“شعر؛
زبانِ کودکیِ جهان است”
مباد مُردنِ کودکان
پیش از آنکه عاشق شوند و
ترانه از سر و کولشان ببارد
شاعر؛
کولیِ خنیاگری ست
که ذهنِ شلوغِ کوچه ها تاب می خورَد
در پیچ و خمِ آوازهای دو رگه اش
و فال می گیرد چپ و راست
برای آنان که امید ندارند
فردا دوباره در زهدانِ زمان طلوع کند
و راضی می شوند دست شان را
در دست فالگیر پیری بگذارند
که جوانیش را
برای گوشه ی چشمی به باد داده بود.
شاعران، گاهی کودکیِ جهان را بر بومِ ذهن
رنگ می اندازند
و کودکان
خیال های قشنگشان را هفت سین می کنند
و هر سال در بهار
می بخشندِشان به صحرا ها و دریاچه ها
تا نو شود جهان
و برکه ها با ماهیانِ سرخِ کوچک شان
دریاها را به رقص درآورند
و دانه های انار
بر پیراهنِ دنیا بِشِکوفد
وقتِ آن است که رویاهای شاعران
متنِ قانونِ نانوشته ی کولیانِ عاشق گردد . . .
