پرسیدن عیب نیست جواب ندادن عیب است!
زمان افزایش سواد رسانه ای مسئولان فرا رسیده است؛
✍ شهرام صادق زاده/ خبرنگار
روز خبرنگار فرصتی مُغتنم برای بازگو نمودن وظیفه خبرنگاران که همانا ذات پرسشگری دارند است تا با درایت و پشتکار حرفه‌ای خود به عنوان مطالبه گرانِ حقوقِ جامعه شرافتمندانه حرکت و عمل نموده و از لغزش اجتماعی در اَمان بمانند.
خبرنگار وظیفه دارد برای روشنگری و آشکار ساختن حقوق پنهان شده مردم، تمام توان و تخصص خود را به کار بسته و شخصیت پرسشگری او جهت انتشار حقایق اگر هم با واکنش منفی مسئولان مواجه گردد به آن پای بند بماند.
خبرنگارانی می‌توانند اعلام حقایق را تا انتها دنبال کنند که در تمام این مسير مراقب حفظ سلامت و صلابت حرفه‌ای خود باشند زیرا وقتی در عمل قرار گیریم متوجه می‌شویم که در این راه پرمخاطره آفات و تهدیدهای گوناگونی نهفته است و هر کدام از این آفتها به تنهایی می‌تواند در تعهد حرفه‌ای خبرنگار، خدشه وارد نماید.
پرسیدن اگر چه نیاز به تجربه و تبحر دارد اما، پاسخ گرفتن آن هم پاسخ صریح و قانع کننده از سوی مسئولان چندان هم آسان نیست زیرا پرسشگری ذات حرفه ای خبرنگار بوده و زمانی این مسیر به مقصد مطلوب می‌رسد که شخص پرسشگر همواره و در همه حال خود را پاسخگو به مردم بداند!
علاوه بر اینها، پاسخگویی در برابر وجدان، در برابر افکار عامه، در برابر تاریخ و از همه مهمتر در برابر خالق… لذا آنچه می‌گوییم، می‌پرسیم، می‌نویسیم و منتشر می‌کنیم اگرچه از پرسش و ابهامات حاصل شده اما، همه اینها روزی مورد بازخواست قرار می‌گیرد و این پرسیدن‌ها و نوشتن‌های امروز، خود تبدیل به سوالاتی خواهد شد که روزی باید به آنها پاسخ دهیم.
در حرفه خبرنگاری هر کس با ذهنیتی خاص و اهدافی گوناگون وارد می‌شود؛ برخی به دنبال کسب و کارند، برخی در پی هيجان، جمعی دیگر را بادهای موسمی به این حرفه رانده و گروهی نیز دغدغه مندانه وارد گود رسانه شده‌اند اما هرچه باشد دغدغه روشنگری، اصلاح و تغییر از همه مهمتر است.
در شرایط امروزی، جای این سؤال است که چه عوامل و دلایلی باعث شده تا این وظیفه خطیر و سنگین به درستی ایفا نشود و چه شده تا این تیغ بُرنده جراحان زبردست رسانه که قرار است سرطان جهل را ریشه‌کن کنند گاه تبدیل به خنجری زهرآلود شده و قلب حقيقت(!) را جریحه دار می‌کند؟
به گفته بزرگان صنف رسانه، مشکل اصلی در صدور مجوز برای برخی مدیران مسئول بی دغدغه است، ریشه موضوع در ورود بی‌ضابطه هر عابر پیاده به حرفه خبرنگار است و علت، در نگاه غیرمتعهدانه و کاسب‌کارانه برخی قلم به دستان است که در نتیجه، برخی از کنفرانس های خبری به دورهمی های دوستانه تبدیل می شود!
سواد رسانه‌ای پایین برخی از مسئولان و مدیران دستگاه های اجرایی هم از دیگر نقص های این روزهای جامعه خبری کشورمان است که به یک مشکل بزرگ تبدیل شده و بدون آگاهی از ذات کار رسانه ای، نسبت به مطالبه گری خبرنگاران واکنش نشان داده و در پی شکایت از او تلاش می کنند.
چنانچه همگان می دانند در حرفه خبرنگاری نمی‌شود همچون قشر مرفه بی‌درد زندگی کرد اما این فرصت برای خبرنگار مهیاست تا آینه‌ای برای انعکاس زندگی دردمندان جامعه باشد که در این خصوص باید ضوابط سخت گیرانه‌تری برای ورود به این حرفه خطیر و بااهمیت تعبیه گردد.
در حقیقت، باید قلم را تنها برای انجام وظیفه الهی – انسانی به دست گیریم و تلاش کنیم وامدار هیچ شخص، جناح و ارگانی نباشیم تا همواره بر دانش و توانمندی فکری و تخصصی خود افزوده و برای منافع مشترک از خواسته‌های شخصی گذر کنیم و همیشه در پیشگاه پروردگار و مردم عزیزمان روسفید باشیم… و آن روز در پیش است.
