عصرآزادی آنلاین/ سید فرید پیمان، مدیر مسئول
صنعت گردشگری در ایران از پتاسیل بسیار بالایی برخوردار است. قدمت تاریخی و طبیعت چهار فصل ایران بستر لازم را برای توسعه این صنعت فراهم کرده است. اما علی رغم وجود جاذبه‌های بسیار زیاد این صنعت در کشور ما به جایگاه اصلی خود نرسیده است. به طوری که حتی خود وزیر میراث فرهنگی و گردشگری از وضعیت فعلی صنعت گردشگری گله مند است. از پلمپ مراکز توریستی، نبود امکانات زیر بنایی در مراکز تاریخی گرفته تا ایران هراسی و ایجاد موانع داخلی در راه گسترش توریسم را ازمهمترین عوامل عقب ماندگی در این صنعت ذکر می کند. اخیراً هم در مصاحبه ای حتی برای گردشگری داخلی نبود سرویس بهداشتی مناسب جاده ای! را از مهمترین گله های مردم اعلام کرد.
همه اینها نشان از این دارد با وجود پتانسیل بالای ایران در صنعت توریسم هنوز در فراهم آوردن ابتدایی ترین زیرساخت های گردشگی دچار مشکل اساسی هستیم تا چه رسد که بتوان برای رونق اقتصادی از آن استفاده نمود.
اخیراً یک توراپراتور کشور ارمنستان طبیعت گردی، تفریحی و فرهنگی را از جاذبه های توریستی ایران دانسته و به طور مثال از کیش به عنوان مقصد مورد علاقه گردشگران کشور ارمنستان یاد می کند ولی وجود موانعی از قبیل عدم امکان رزرو هتل و انتقال پول و حتی مسافرت با خودروی شخصی که نیازمند وثیقه گذاری در گمرک ورودی به اندازه قیمت آن است، از محدودیت های سفر به ایران ذکر می کند.
به طور کلی عمده ترین موانع توسعه گردشگری در ایران شامل محدودیت‌های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی است که بدون رفع آنان نمی توان به آینده این صنعت امیدوار بود.
عواملی از قبیل کمبود پروازهای مستقیم به ایران، تحریم های بین المللی و چالش های ایران با غرب، ایران هراسی و تبلیغات منفی علیه آن، مدیریت دولتی صنعت گردشگری، هتلداری، وابستگی اکثر ایرلاین ها به بخش دولتی، عدم تمایل سرمایه گذاری خارجی در توریسم،فرسودگی و نبود امکانات مطلوب صنعت حمل و نقل و زیر ساخت های جاده ای، عدم دسترسی آسان به مراکز و اماکن تاریخی دوردست، نبود سرمایه گذاری لازم از سوی دولت در ایجاد زیر ساخت ها و بسترهای لازم از عوامل اصلی عدم رشد صنعت گردشگری میباشد.
در کنار آن از موانع اجتماعی مانند کم توجهی به آرایش شهری، پاکیزگی معابر و ساختمان ها، رفتارهای منافی جذب گردشگر توسط برخی از اقشار مردم، عدم تلاش برای فرهنگ سازی در سطح کلان توسط ارگانها و نهادها، عدم بهره‌گیری مناسب از ظرفیت‌های منحصر به فرد ایرانی همچون موسیقی، شعر و هنر و به طور کلی کم توجهی به نظم اجتماعی و قوانین و مقررات را می توان نام برد.
همچنین موانعی از قبیل عدم استفاده از عوامل فناوری در صنعت گردشگری، بهره برداری نامناسب از جاذبه‌های طبیعی و آسیب دیدن آنها، سطح پایین رقابت‌پذیری در گردشگری، عملکرد برخی از مدیران بر اساس سلایق شخصی نه نقشه راه تدوین شده و مهم تر از همه نبود ثبات مدیریتی در این عرصه باعث شده است تا از پتانسیل های گردشگری موجود در کشورمان به عنوان یک منبع درآمدی غیر نفتی استفاده نشود.
پس برای گسترش صنعت گردشگری و ایجاد رونق در این صنعت نیازمند اقدامات اساسی و کلان در کشور هستیم. آیا وزیر میراث فرهنگی و گردشگری خواهد توانست موانع توسعه در گردشگری ایران را رفع نماید؟ سوالی است که جواب آن در همراهی همگان نهفته است.
