عصرآزادی آنلاین/ سید وحید پیمان
انتقاد بی سابقه نیکول پاشینیان، نخست وزیر ارمنستان از ناکارآمدی همکاری امنیتی با روسیه که روز یکشنبه از تلویزیون دولتی ارمنستان پخش شد، علاوه بر این که بازتاب وسیع بین المللی داشت، بار دیگر مهر تآییدی بر این نظریه زد که دوستی و دشمنی بین کشورها ابدی نیست و در نهایت منافع ملی هر کشوری تعیین کننده دوام و بقا این دوستی و خصومت ها ست، علی الخصوص که این دوست خرس قهوه ای کرملین باشد که بدترین سابقه در پیمان های بین المللی را دارد.
اکنون که پاشینیان با واقعیت تلخ تاریخی بدعهدی روس ها رو به رو ست و قره باغ کوهستانی و استان سیونیک را از دست رفته می بیند و چاره ای جز تمکین به خواست های جمهوری آذربایجان و ترکیه ندارد، به درستی انگشت اتهام را به روسیه خیانت پیشه فریب کار نشانه رفته است. خالی کردن پشت ارمنستان در بزنگاه ترین لحظه تاریخ جمهوری ارمنستان در شرایطی رقم می خورد که این جمهوری به همراه بلاروس، تاجیکستان، قزاقستان، قرقیزستان و روسیه اعضای سازمان پیمان امنیت جمعی (CSTO) را تشکیل می دهند که موظف به حمایت از هر یک از اعضا در صورت بروز مشکل امنیتی برای آن هستند.
حال پرسش اساسی اینجاست که پاشینیان چه کار کند؟ گرچه پاسخ این پرسش موضوع این گفتار نیست و فرصتی دیگر را می طلبد اما همین قدر بسنده کنیم که ارمنستان در مخمصه ای عجیب گیر کرده است که نتیجه سیاست های غلط، افراطی، ریاکارانه و مشحون از دروغگویی دیاسپورای عافیت طلب و سیاستمداران تندروی روسوفیل اش است.
اگر ارمنستان دست به دامن ترکیه به عنوان بازیگر اصلی این داستان شود، صرف نظر از این که ترکیه عضو کلیدی ناتوست، ارمنستان و به ویژه دیاسپورای فاشیست اش بیش از 60 سال است از هرابزاری برای ضربه زدن به ترکیه در عرصه بین المللی با ادعای دروغین نسل کشی ارامنه بهره گرفته و بارها دست دوستی ترکیه را پس زده است. اگر دست دوستی به اسرائیل دراز کند، اسرائیل متحد علی اوف است. اگر گام های بلندتری به سوی آمریکا بردارد، آمریکا چالش امنیتی با ایران دارد و در این صورت دوستی با ایران را از دست خواهد داد. مخلص کلام آن که ارمنستان در صفحه شطرنج بدجوری از سوی آذربایجان آچمز شده است و چاره ای جز تسلیم ندارد. تسلیم خفت باری که نتیجه اعتماد به روسیه است.
با این شرحی که گفتیم رجعتی کنیم به عنوان این مقاله که همانا عبرت گرفتن از سرنوشت دوستی با روسیه است. امام راحل، بنیان گذار جمهوری اسلامی ایران سخن بسیار دقیقی دارند که: « آمریکا و شوروی هر دو لبه های یک قیچی هستند ». درست بر اساس همین فرمایش امام بود که شعار اصلی سیاست خارجی ایران، « نه شرقی نه غربی، جمهوری اسلامی » شد، شعاری که بر کتیبه وزارت امور خارجه ایران سالهاست نقش بسته است هر چند اغلب مدیران آن بی ملاحظه از این شعار سیاست غلط نگاه به شرق را در پیش گرفته اند و بارها و بارها ضربه آن را بر پیکر منافع ملی و بین المللی ایران دیده اند اما هنوز هم درس عبرت نگرفته اند.
گلایه های شهید سرافراز قاسم سلیمانی از بدعهدی روس ها و سخنان دکتر محمد جواد ظریف وزیر فرهیخته امورخارجه در خصوص کارشکنی روس ها در قضیه برجام و امتیازگیری آنها هنوز از خاطر ایرانیان زدوده نشده است. از خیانتی که روس ها در تعیین رژیم دریای خزر و راه اندازی نیروگاه هسته ای بوشهر کرده اند هم اگر بگذریم، جنایات روس ها در قرارداد نگین ترکمن چای و نیز در زمان اشغال تبریز و به دارآویختن ثقه الاسلام و دیگر مشروطه خواهان در جریده تاریخ ثبت است.
پایان کلام این که بهتر است از سرنوشت ارمنستان و سایر کشورهای روسوفیل درس عبرت گرفته و سیاستی مبتنی بر منافع ملی و بر اساس اصل پایدار نبودن دوستی ها و دشمنی های کشورها با یکدیگر اتخاذ کنیم. سیاستی که این روزها و بعد از دیدن تجربه های گوناگون در گفت و گوها با کشورهای قدرتمند جهان برای بازگشت به برجام و رفع تحریم ها، به طور جدی به آن نیازمندیم.
