رفتار آن نماینده مجلس که تنقلات می خورد جای شکوه ندارد؛ از کار معلمان در شگفتم

این آقایان همان بزرگوارانی هستند، که نه تنها هنگام انتخابات، بلکه زمان دعوت‌شدن برای سخنرانی و افتتاح این‌جا و آن‌جا، یاد عهدنامه‌ی امام علی علیه‌السلام به مالک اشتر می‌افتند؛ روخوانیِ عربی‌اش پیش‌کش؛ اما وقتی گاه به زحمت، همان ترجمه‌ی فارسی‌اش را تلاوت(!) می‌کنند، چه سر و دست‌ها که برنمی‌فشانند و چه پای شوق‌ها که بر زمین نمی‌کوبند!…که هان! ای مالک!

آن‌چه‌ محتوای سخنان آن معلمانِ سفرکرده از خوزستان به تبریز و بیتوته‌نموده پشت درِ دفتر حضرت والا بود، مقصد این نوشتار نیست؛ بلکه سخن در نحوه‌ی برخوردی است که در نگاه و حرکات و تنقّلات و سپس پاسخ‌های آن دردانه‌ی مجلس‌نشین مشهود بود؛ که هان! ای مالک‌الرّقاب!

… و از قضا سخنم این‌ نیست، که چرا او چنین‌کرد، بلکه شکوه‌ام آن است که چرا آن‌ معلمان چنان کردند!؟ آن معلمان عزیز نمی‌دانستند، همان امام علی علیه‌السلام، توصیه‌اش به حاجت‌داران این است:

عَلَیْکُمْ فِی طَلَبِ اَلْحَوَائِجِ بِشِرَافِ اَلنُّفُوسِ ذَوِی اَلْأُصُولِ اَلطَّیِّبَةِ فَإِنَّهَا عِنْدَهُمْ أَقْضَی وَ هِیَ لَدَیْکُمْ أَزْکَی

نیازهای خویش را نزد بزرگواران و والاتباران ببرید، زیرا نیازهای شما نزد ایشان رواشدنی‌تر و آن‌ها نزد شما پاکیزه‌ترند.

(غرر الحکم و درر الکلم، ج۱، ص۶۲۱)

منبع/ روزنامه اطلاعات