عصرآزادی آنلاین/ محمدرضا نوذریان
آن گاه که پروردگار عالمیان اراده فرمود موجودی والاتر از سایر مخلوقاتش بیافریند و او را جانشین خویش در زمین قرار دهد فصلی دیگر در مقوله بی‌کران آفرینش، رقم خورد. بی‌گمان، برای ادای بهین چنان رسالت دشواری؛ قابلیتی سترگ لازم بود و شاید بر همین اساس، در همان ابتدای کار، حضرت حق از روح خود برکالبد انسان دمید و او را منت‌دار «عَلَّمَهُ البَیان» فرمود و بدین‌گونه، معلمی نیز آغازیدن گرفت.
جریان پرافتخار تعلیم و تربیت، به لحاظ قداست و اهمیتی که داشت باید به دست کارگزارانی امین در زمین استمرار می‌یافت و لذا بندگان شایسته‌ای چون انبیای الهی و امامان معصوم (ع) عهده‌دار این امانت الهی شدند تا با تلاش مقدس‌شان، انسان‌ها را معتقد و متعهد به بار آورند و با تزکیه و تعلیم، کاخ بلندپایه علم و فضیلت را سُتوار سازند.
و تو ای معلمم، قرن‌هاست میراث‌دار این امانت الهی هستی و فروغ عرصه دانایی، بسته به اراده بلند توست که وجود خویش می‌افروزی تا تاریکی‌ها بگریزند و چشمه‌های گوارای مهر و دانش در وجود متربیان، جوشیدن گیرند.
نیک به یاد دارم وقتی وارد مدرسه شدیم قادر به خواندن و نوشتن نبودیم. آنچه در آن روزها بلد بودیم تنها حرف زدن بود و شنیدن و تو از همان روز نخست ورود به مدرسه، در کنارمان قرار گرفتی و عمر تکرارناپذیر و بی‌بازگشت خود را صرف کردی چرا که روشنایی لازم بود تا نسبت به نادانی‌های خود، نادان نمانیم.
به موازات گذر شتابناک زمان، ما هر روز بیشتر از دیروز یاد می‌گرفتیم و به امید آینده، همراه با اسبِ گاهی چموش و گاهی راهوار زمان، به جلو می‌تاختیم و تو چونان شمع می‌سوختی. اینک که سن و سالی گذرانده‌ایم ما نیز به نوعی معلمیم زیرا مدام به همدیگر یاد می‌دهیم و تو به ما یاد داده‌ای آموزش، صرفاً پر کردن ظرف خالی از محتوا نیست بلکه افروختن شوق در آدمیان است و افراد خوب آموزش‌دیده از جهل خود واقف و برای رفع آن در تلاشند و اگر در زندگی، اشتباه کردند از آن درس می‌گیرند تا بر خِرد خود بیافزایند.
آری! تو به ما آموختی با مقاومت در قبال اشتباهات‌مان، خود و دیگران را فریب ندهیم و اگر مسیری را به خطا رفتیم برای برگشتن، از زخم‌های پاهامان خجالت نکشیم و هرچه زمان، بیشتر به جلو می‌رود بهتر می‌فهیم تلاش برای تعالی دیگران، چه قدر دشوار و در عین حال، ارزنده است.
تورا سپاس می‌گویم زیرا ستایش تو، تکریم ارزش‌هاست و بی‌تردید، مسرتی معنوی را در بردارد زیرا تو نیز در گستره شمول وعده الهی «…یَرفَعِ اللَّهُ الَّذِینَ ءَامَنُوا مِنکُم وَالَّذِینَ أُوتُوا العِلمَ دَرَجاتٍ…» قرار داری و به راستی، وعده پروردگار مهربان، برحق‌ترین وعده‌هاست.
مانا و جاودانه بمان ای پیوند دل‌نشین اشک و لبخند و ای مهر بلندآشیان، زیرا گل‌های گلستان علم و بوستان معرفت، برای رویایی و شادابی، به تابش تو نیاز دارند…
