دغدغه مرحوم “ابراهیم امین زاده” در حذف عبارات زائد در تنظیم اخبار مطبوعات؛ کوله بار تجربیات ژورنالیستی از تهران تا تبریز!
✍ شهرام صادق زاده/ خبرنگار
وقتی سخن از خطر شیوع ویروس کرونا به میان می آید هنوز هم برخی ها باور نمی کنند که کووید – ۱۹ می تواند به سراغ عزیزترین و محبوب ترین افراد هم برود زیرا به اشتباه معتقدند که دوران پیک آن پایان یافته است!
اما وقتی خبر درگذشت مرحوم “ابراهیم امین زاده”، روزنامه نگار پیشکسوت و تبریزی الاصل سال‌های پیش و پس از انقلاب به دلیل ابتلا به کرونا را شنیدم بسیار بُهت زده شده و دریافتم که این ویروس منحوس از آنچه فکرش را می کنیم به ما نزدیکتر است و بقول برخی ها، بزرگان ما در تیررس آن هستند.
اگر این ویروس شوم و پلید سراغ کشورمان نمی آمد می توانستیم با آسودگی خاطر در کنار پیشکسوتان عرصه های مختلف به فراگرفتن فنون کاری خود مشغول شویم کمااینکه اکنون خلاء از دست دادن چنین نعمت هایی را بیش از پیش احساس می کنیم.
مرحوم امین زاده از زمان تحصیل در مقطع دبیرستان در سال ۴۳ به عشق نوشتن و روزنامه‌نگاری از طریق یکی از دبیران مدرسه خود به سیداسماعیل پیمان (صاحب امتیاز و مدیر روزنامه مهدآزادی) معرفی می شود تا زیر نظر او به کارآموزی بپردازد.
آنطور که می گویند مرحوم پیمان وقتی ذوق سرشار امین‌زاده در حوزه ژورنالیسم را می‌بیند او را به صمد بهرنگی – نویسنده، شاعر و پژوهشگر آذربایجان – معرفی می‌کند تا ضمیمه ادبی روزنامه مهدآزادی را هفته‌ای یک بار منتشر نماید.
مرحوم امین زاده پس از دریافت دیپلم و پذیرش در دانشکده ادبیات دانشگاه تهران در رشته روزنامه‌نگاری، با نشریات گوناگون به همکاری پرداخته و از سال ۱۳۵۰ همکاری با روزنامه اطلاعات را آغاز می کند که ۲۵ سال به طول می انجامید.
یک دهه فعالیت در گروه شهرستانهای روزنامه ایران و نیز همکاری با بخش استان‌های روزنامه جام جم از جمله سوابق روزنامه‌نگاری آن مرحوم به شمار می‌رود که در درستکاری و صداقت زبانزد همکاران هم دوره خود بود و این روزها هم، ویژگی های وی نقل محافل مطبوعاتی شده است.
مرحوم امین زاده مدتی هم در روزنامه “عصرآزادی” مشغول بود که توانستم از تجربیات ایشان بهره مند گردم، همیشه در محیط خلوت و دنج اتاق خود مشغول نوشتن بود و مقاله های منحصربفردی را به رشته تحریر درآورد که ماندگار گشت.
همیشه اظهار می کرد که باید خبرنگاران دقت کنند تا نحوه نگارش مطالب به گونه ای باشد که در عین سادگی، مخاطب را برای مطالعه ترغیب نماید و در این رابطه حساسیت خاصی در فاصله گذاری پاراگراف ها داشت و مُدام هم به من تاکید می کرد.
اتاق او در مدت زمان کوتاهی که در ساختمان پیشین عصرآزادی قرار داشت و مشرف به عمارت استانداری آذربایجان شرقی بود آرامش خاصی داشت، اغلب مواقع به منظره خیابان جمهوری نگاه می کرد، گویی در تفکری عمیق فرو می رفت و به نگارش مطالب می پرداخت.
دغدغه خاصی هم در حذف عبارات زائد در تنظیم اخبار و گزارش های مطبوعاتی داشت و چندین بار به من یادآوری کرد که اگر بتوانی به تدریج در راستای تنظیم مطالب روان و بدون پیشوند افعال غیرضروری کار کنی می توان به آینده حوزه روزنامه نگاری امیدوار بود.
اعتقاد داشت اصلاح و تنظیم حرفه ای تولیدات مطبوعاتی باید از یک سکوی پرتاپ آغاز شده و به سایر رسانه ها تسری یابد زیرا محتوای مورد علاقه مردم نیاز به واکاوی و ریزبینی دارد که اصلی ترین اولویت رسانه های اجتماعی محسوب می گردد.
اینک مرحوم امین زاده و سایر اساتید گرانقدر در میان ما نیستند اما انتقال تجربیات آنها به خبرنگاران نسل جوان و تداوم مسیری که با حرفه ای گری و رعایت اصول ژورنالیستی همراه است به حقیر نشان داد که همواره در موازات پندهایشان حرکت نمایم.
