عصرآزادی آنلاین،
تابلو اثر زنده یاد آیناز احمدزاده
نوشته: سهراب مهدی پور
ماهرو پرسید: ” چطوره؟”
روباهی در تاریکی، قاب گرفته شده بود. دو نقطه ی درخشان با فاصله در صورتش سو سو می زد.
ملیکه گفت: ” کارهای تو حرف ندارن!”
و پشت بندش گفت: “فقط جانوران هستند که چشم هایشان در تاریکی شب، روشن اند. آدم ها ولی نه”
ماهرو گفت: ” بقولِ استادم انسان ها تو روشنی می تونن چیزها رو ببینند. شاید بخاطر این باشه که بینایی شون به عقل شون گره خورده و فقط واقعیت ها رو می بینند، ولی بعضی از موجودات دنبالِ حقیقتند . . . هنر اونه که بتونی نوری به تاریکی بیندازی، مهم نیست چقدر باشه، نور که باشه کافیه، حتی به اندازه ی نور کرم شبتاب !”
ملیکه گفت: ” چشم های شبتابِ روباه اگه با حیله هاش جمع بشه، چی می شه؟!”
ماهرو گفت: ” چرا می گی حیله؟ بگو زیرًکی!”
ملیکه خندید و ماهرو را بغل کرد و گفت: ” بقولِ تو زیرَکی!”
