تابلو: اثر زنده یاد آیناز احمدزاده
نویسنده: سهراب مهدی پور
پروانه می دَوَد با بال هایش
می نشیند روی بال هایش
می خندد به پهنای دریایی از رنگ
که بر بال هایش موج می زند
رفتن، دو بال می خواهد و
هزاران دل
که بر کَنی از خاک
از افلاک
و خانه کُنی
در قلبِ سنگ و سوری و سوسن
شمع ها با اشک زنده اند؛
فروزنده اند
و پروانه ها
دیوانه ی خانه روشنانِ هر شب و هر شب . . .
