تابلو: اثر زنده یاد آیناز احمدزاده
نویسنده: سهراب مهدی پور
[می دانی چرا این تُنگ بلور را کشیدم؟ با آنکه آن قدر کوزه و سفال کار کردم که دست و دلم سیر شده، ولی هنوز هم کاملا از آن دل نکندم. چون احساس می کنم که خودم از جنس آن ها هستم، و یا کوزه ها از جنس من اند. یعنی اگر مردم و بینندگانِ تابلوهای کوزه ای من با تماشای آن ها، “خاک” و “گِل” و “کوزه گر” در ذهن شان تداعی نشود، من هر کار می کنم نمی توانم با کارکردن روی سفال ها و کوزه ها، انسان را به یاد نیاورم. گفته ی استادم یادم آمد که می گفت: “از جنبه ای کارِ هنرمند این است که دست مردم را بگیرد و با خودش بالا بکشد تا هنرش ارتقا پیدا کند!”
رفتم سراغ شیشه و بلور که زلال اند و تمام نما. تُنک هر چیزی و هر رنگی که در آن بریزی، همان را نشان می دهد. شاید مثل آدم هایی که دل شان آیینه است و درون شان صاف و زلال.]
ملیکه گفت: “تو دلت می خواد که این طوری باشه!”
ماهرو گفت: ” گیرم که استادم و من این جوری خیال می کنیم، مردم، چی؟”
ملیکه پرسید: “منظورت چیه؟”
ماهرو گفت: “مردم لابد یه چیزی می دونن که ماهی های قرمز شون رو تو کوزه نمیندازن، میندازن تو تُنگ!” . . .
