عصرآزادی آنلاین/ دکتر میلاد محقق
پیش از آنکه در باره نقش زنان در مدیریت ورزشی کشور مطلبی را بیان کنیم بهتر به نظر می رسد در ابتدا به سهم زنان در ورزش کشور اشاره داشته باشیم و آنگاه به ضرورت حضور زنان در مدیریت ورزشی کشور بپردازیم.
زنان نقش بسزایی در مهندسی رفتارهای فردی و اجتماعی جوامع بشری دارند زیرا نقش مادران و همسران در زندگی خانوادگی مردم جهان بر کسی پوشیده نیست و بسیاری از هنجارها و ناهنجارهای فردی و اجتماعی از نقش زنان نشات می گیرد و بهتر است مهندسان فرهنگی جامعه به این موضوع مهم توجه بیشتری نشان دهند.
ورزش در ابعاد همگانی، حرفه ای و قهرمانی نیز متاثر از نقش زنان است چراکه این زنان هستند که می توانند علاوه بر خود، مشوق حضور همسران و فرزندان خود در عرصه های مختلف ورزشی باشند و از این زاویه دید می توان به ابعاد سازنده و مخرب آنان پی برد.
کیفیت مدیریت ورزشی در بخش های دولتی، غیردولتی و باشگاهها با حضور موفق مدیران ورزشی می تواند افزایش یافته و به بهبودی قابل توجه و چشمگیری برسد و جای هیچ تردیدی نیست که اگر زنان نیز در این عرصه نقش و حضور داشته باشند می توانند نقش سازنده خود را نیز به این بخش از حوزه فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و دیپلماسی کشور تسری دهند.
اکنون قصد ندارم بطور مستقیم به آمار و ارقام مربوط به میزان حضور و نقش زنان در مدیریت ورزش کشور اشاره داشته باشم اما خالی از لطف نیست اگر توجه اندکی به این موضوع داشته باشیم تا بدانیم که زنان چه نقشی در مدیریت ورزشی کشور دارند!؟
بی تردید آگاه هستید که در نمودار سازمانی فدراسیون های ورزشی کشور جایگاهی بنام نایب رئیس بانوان وجود دارد که با توجه به اینکه چارچوبهای فرهنگی و اجتماعی ما در باره فعالیت ورزشی زنان دارای ویژگیهایی است و بطور طبیعی باید این بخش توسط زنان اداره شود، مسئولیت این بخش بر عهده زنان نهاده شده است اما چقدر خوب می شد که سهم زنان در ریاست فدراسیونهای ورزشی و نه فقط نایب رئیسی بانوان، بیشتر می شد.
اکنون بیش از پنجاه فدراسیون ورزشی در کشورمان فعالیت دارند و به غیر از “فدراسیون ورزش بیماران خاص و پیوند اعضاء”، ریاست هیچیک از آنها برعهده زنان نیست که البته باید دید که آیا مدیریت کلان ورزش کشور، چنین سیاستی را در پیش گرفته است یا زنانی که در عرصه ورزش حضور دارند در این راه کم تحرک و بی انگیزه هستند.
از سوی دیگر آگاه هستیم که مدیریت ورزش کشور اکنون با یک چالش دیگر نیز روبرو است و آن اینکه با وجود تعداد قابل توجهی از دانش آموختگان رشته مدیریت راهبردی ورزش در مقاطع کارشناسی ارشد و دکتری و وجود تعداد زیادی از فرصت های شغلی مرتبط با مدیریت ورزشی در بخشهای دولتی، غیر دولتی و باشگاهها، تعداد اندکی از آنان در جایگاههای مدیریتی قرار دارند و جا دارد که برنامه ریزان و استراتژیست های ورزش کشور به این موضوع توجه ویژه نشان دهند.
حال باید دید که تعداد زنان دانش آموخته رشته مدیریت ورزش در کشور چقدر است؟
آیا تاکنون چنین پرسشی برای برنامه ریزان ورزش کشور مطرح بوده است که نسبت فارغ التحصیلان رشته مدیریت ورزش کشور و فرصت های شغلی مرتبط با مدیریت ورزشی میهنمان چیست؟
آیا زمان آن فرا نرسیده است تا فارغ التحصیلان رشته مدیریت راهبردی ورزش کشورمان در جایگاههای مدیریت ورزشی قرار گیرند و اوضاع ورزش را بسامان کنند؟
در این باره نیز می توان میزان حضور و نقش زنان را جستجو کرد و برای بهتر شدن اوضاع و شرایط، برنامه ریزی های درست تری را به انجام رساند تا وضعیت موجود کشورمان به شرایط و وضعیت مطلوب تری برسد.
همیشه بر این باور بوده ام که نباید در مباحث فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی به موضوعاتی مانند برابری و نابرابری های زن و مرد دامن زده شود اما طرح این موضوع یعنی بررسی میزان حضور زنان در جایگاههای مدیریتی ورزش کشور متفاوت به نظر می رسد و باید به جنبه های ارزشی آن بیشتر توجه شود.
البته زنان کشورمان بویژه آن دسته از زنانی که وارد عرصه رقابت های مربوط به کسب جایگاههای مدیریتی ورزش کشور می شوند نیز باید بدانند که ادبیات رقابت در این عرصه با عرصه های دیگر متفاوت است و نباید در این زمینه به شیوه های عمومی رفتار کنند.
مردان نیز باید اجازه دهند تا بر اساس اصل رقابت سالم و عادلانه و همچنین موازنه قدرت در مدیریت راهبردی ورزش کشور فضایی ایجاد شود تا همه بتوانند به دور از حساسیتهای جنسیتی به رقابت بپردازند و در یک حرکت همراه با حاکمیت تفکر اجتماعی؛ جریان ورزش کشور، هرچه بهتر و بیش از هر زمان دیگر، بهبود یابد.
در چنین فضایی می توان امنیت فرهنگی و اجتماعی قابل قبول تری را در عرصه فعالیتهای ورزشی کشور در ابعاد همگانی، حرفه ای و قهرمانی شاهد بود و افتخارات بیشتری را برای ایران عزیزمان در میدانهای آسیایی، جهانی و المپیک؛ به ارمغان آورد.
