یک سر و گردن بالاتریم اما چه فایده!

حسین اصل عبداللهی که با نمایش پژوهشی «پرانتز باز، انسان، پرانتز بسته» برای اولین بار چنین اجرایی را به روی صحنه تئاتر برد و با استقبال مخاطبان روبرو شد این بار در ازمیر، ایده‌اش را مطرح کرده است.

نمایش «پرانتز باز انسان پرانتز بسته» بر اساس نظریه مرگ مؤلف رولان بارت شکل گرفت و پس از پژوهش‌ در حوزه‌های مختلف تئاتر مدرن و پست مدرن، با حضور و همکاری دانشجویان هنر دانشگاه الف به صورت کارگاهی به اجرا در آمد. پس از اجرا، طبق نظرسنجی‌های انجام شده از اکثر مخاطبان، این تئاتر آوانگارد مورد استقبال چشمگیری قرار گرفت.

این کارگردان تئاتر و استاد مراکز علمی – کاربردی تبریز که سال گذشته با این نمایش، هنر و خلاقیتش در فضای پُست مدرن را به نمایش در آورد، این بار با هماهنگی سلدا کوللوک، استاد طراحی صحنه از طرف دانشگاه 9 Eylül ازمیر دعوت و در روز جهانی تئاتر به سخنرانی پرداخت.

این هنرمند گفت: به مناسبت ۲۸ مارس در روز جهانی تئاتر در این دانشگاه کنفرانسی با موضوع «تئاتر پژوهشی در محیط‌های دانشگاهی» ترتیب داده شده بود که بنده به واسطه تجربه تئاتر «پرانتز باز، انسان، پرانتز بسته» برای سخنرانی دعوت شدم.

وی تجربه حضور در جمع آکادمیک و علاقه‌مند را به شیرینی توصیف کرد و افزود: بعد از نزدیک ۳۰ سال فعالیت تئاتری این اولین روز جهانی تئاتری بود که احساسی دست‌ نیافتنی را با تمام وجود لمس کردم و در این مراسم بیش از اینکه محل ابراز فضل سخنرانان و صحبت‌های کِسل‌ کننده باشد، شامل اجرای کوتاه تئاتر بود که با همکاری همدلانه اساتید و دانشجویان دانشگاه شکل گرفته بود.

این کارگردان تبریزی حوزه تئاتر، تجربه مواجهه با فضای هنری این شهر را پربار خواند و اضافه کرد: محله به محله ازمیر، مراکز فرهنگی – هنری متعددی دارد که سالنهای بزرگ و مجهز آنها متعلق به شهرداری‌ محلات و سالن‌های کوچک متعلق به انجمن‌های مردم نهاد هستند که وجود این تعداد از سالن و آمفی‌ تئاتر برای ما که برای اجرای نمایش یک سال در نوبت انتظار می‌مانیم، شاید چیزی در حد رؤیا بود.

او تاکید کرد: سالن‌ها امکانات بسیار بالا و کاربرد چند منظوره داشتند با این همه در کمال تعجب اساتیدی بودند که از نداشتن ساختمان اختصاصی تئاتر در این شهر گله‌ مند بودند و آن را برای ازمیر، خواهرخوانده تبریز، ناشایست می‌دانستند!

عبداللهی در حالی از روز جهانی تئاتر سخن می راند که به مبارکی عید قلمداد می شد و دانشجویان دانشگاه به یکدیگر عید مبارک می‌گفتند، این موضوع وقتی جلب توجه می‌کند که می‌بینیم در تبریز برای روز جهانی تئاتر، به جز مهمانی خودمانی، هیچ اقدام فرهنگی هنری اتفاق نیفتاد.

در حالی که به گفته حسین اصل عبداللهی، وقتی ناخودآگاه آثار نمایشی تبریز را با آثار نمایشی ترکیه مقایسه می‌کنیم از نظر کیفی و محتوایی، از نظر سواد تئاتری و از نظر نرم‌ افزاری، تئاتری‌های تبریز چند سر و گردن از آنها سرتر هستند اما در تبریز و در خم اولین کوچه وامانده‌ایم و سال هاست هنرمندان برای داشتن امکانات استاندارد مطالبه می‌کنند ولی هیچ مدیری، چنان اهمیت و ارزشی برای جایگاه این هنر در تبریز قائل نیست که بخواهد برای آن اقدام موثری رقم بزند.