تابلو اثر زنده یاد آیناز احمدزاده
نوشته: سهراب مهدی پور
ملیکه پرسید: « خوشنویسی هنره یا نقاشی؟»
ماهرو با تعجب گفت: « هر دو هنرن!»
ملیکه دوباره پرسید: « کدومش هنر تره؟»
ماهرو یک لحظه فکر کرد که حرف دل خودش را بگوید؛ گفت: « نقاشی جنبه ی هنریش بیشتره. نه اینکه چون خودم نقاشی رو دوس دارم، نه. استادم می گفت خوشنویسی بیشتر، تقلیدیه. یعنی همه باید نون رو یه جور بنویسن. قوس ها اندازه دارن. کشیده ها اندازه دارن. همه ش طبقِ قرار و قاعده س. مگه اینکه بخوای سبک رو عوض کنی مثلا شکسته بنویسی که اونم فرمول داره، اما نقاشی، بیشترش نوآوریه، خلاقیته. آفرینشه.»
ملیکه پرسید : « ولی می گن که بعضیا چون که دست و پنجه شون خوب نمی چرخه، خوشنویسی رو ول می کنن، می رن نقاش می شن!»
ماهرو حرف ملیکه را قطع کرد و گفت: « پس با این حساب لابد اونایی که خطاط می شن، از رنگ و بوم زده می شن، می رن سراغ خط!»
ملیکه مِنّ و مِِنّ کرد و گفت : « شاید همین طور باشه که می گی!»
ماهرو با لحنی جدّی گفت: « این حرفا رو در باره ی شاعرا و داستان نویسا شنیده بودم که می گفتن داستان نویسا، کسانی هستن که در شعر شکست خوردن و شاعرا در اصل، داستان نویسایی بودن که تو شعر شکست خورده ان!»
ملیکه پرسید : « حالا چرا با اطمینان می گی نه؟!»
ماهرو به آرامی گفت : « ممکنه این میان یکی دو تا اینجوری بوده باشن، اما این حرف، عمومیت نداره. ولی من دلم می خواد خط را نقاشی کنم تا مشکلِ هنر حل بشه، یعنی اگر خوشنویسی نمی دانم، لااقل بلدم یه تابلوی خط رو نقاشی کنم! یه خوشنویسِ هنرمند، دلش آیینه س. استادم همیشه این بیت رو زمزمه می کرد: داند آنکس که آشنای دل است/ که صفای خط از صفای دل است . . .!»
