چهارراه

عصرآزادی آنلاین،
تابلو اثر زنده یاد آیناز احمدزاده
نوشته سهراب مهدی پور
ملیکه گفت:” لابد شنیدی که می گن دنیا محلّ گذره!”
ماهرو، قلم مو را به رنگ زد و پیش از آنکه روی بوم بگذارد، گفت:” شنیدم ولی چرا نمی گی چهارراه؟ چرا نمی گی چهارراهِ حوادث؟”
ملیکه با سکوتش، حرف ماهرو را تایید کرد. ماهرو ادامه داد:” امروزه دیگه از چهارراه هم گذشته، یه بزرگراهه، آزادراهه. . . اما چهارراه که می گن، یه تمثیله، یه نماده. نه مثل چهارراه گلوبندک یا مثلا چهارراه مولوی. یا حتی اون چهارراه که تو یکی از شهرهاست که اسمش چهارراه چکنم چکنم هست. شاید وقتی می گن چهارراه مثل انوریِ ابیوردیِ شاعر می خوان چهارتا نصیحت بارِ آدم کنند!”
ملیکه گوش تیز کرد بشنود ببیند نصیحتِ انوری چه بوده که ماهرو از آن حرف می زند. ماهرو خواند:
چهار چیزست آیینِ مردمِ هنری
که مردمِ هنری زین چهار، نیست بَری
یکی سخاوتِ طبعی چو دستگاه بُوَد
به نیکنامی آن را ببخشی و بخوری
دو دیگر آنکه دلِ دوستان نیازاری
که دوست آینه باشد چو اندرو نگری
سه دیگر آنکه زبان را به گاهِ گفتنِ زشت
نگاه داری تا وقتِ عُذر، غم نخوری
چهارم آنکه کسی کو به جای تو بد کرد
چو عُذر خواهد نامِ گناهِ او نَبَری. . .