تابلو اثر زنده یاد آیناز احمدزاده
نوشته سهراب مهدی پور
اوّل، کلمه بود
کلمه، همه بود
کلمه، حقیقت بود
حقیقت، اناری شد
ترش و شیرین
رسیده و خونین
از شاخه افتاد
شکست
هزاران هزار دانه رقصید
هر دانه اش، سویی غلتید
با مِهر و امید و مروارید
و زندگی، خندید . . .
ملیکه گفت:” نقاشی، یه چیزه و تحلیلش؛ یه چیزِ دیگه!”
ماهرو که از شعرِ یکی از تحلیلگران و نظرِ ملیکه، راضی به نظر می رسید، گفت:” همینطور که حقیقت، مثل یه کوزه س که شکسته و هر تکّه اش دستِ کَسیه، هر کسی هم زندگی را اونجور می بینه که همونجور به اون نگاه می کنه!”
ملیکه پرسید:” یعنی می خوای بگی حقیقت، یه پازِله؟”
لبخندِ رضایت بر لب های ماهرو، شکوفه داد و با خودش گفت: تو تابلوهای من، فقط خط و رنگ و نقش نیست که حرفِ اوّل رو می زنه، اینکه مردم و منتقدان چطور به اون نگاه می کنند، هم مهمه!”
