تابلو اثر زنده یاد آیناز احمدزاده
نویسنده: سهراب مهدی پور
با خود گفت: شاید باد واگشودِشان. شاید زمین لرزید و قرقره ها اینگونه آسیمه سر از هم باز شدند. یا نکند کارِ شیطنتِ ملوسک باشد؟! ملوسک؟ این طفلی چند روز است که این طرف ها آفتابی نشده. ولی عزیز او را دیده که کنج انباری، روی کیسه ی پَرها و پنبه ها داشت بچه هایش را با زبان، خشک می کرد. عزیز با لُپ های گُل افتاده از پله های انباری بالا آمده بود و دورِ حوض وسط حیاط راه می رفت و با گلدان های شمعدانی، بلند بلند حرف می زد: “می دونین چیه؟ ایشالّا که هر کی بار داره، بارِشو بسلامت زمین بذاره! . . . بار که رو دوشِ آدمه، انگار که دنیا رو دوشِ آدمه”
و هر روز توی یک پیاله ی سفالی شیر می ریخت و می برد توی انباری می گذاشت که حیوان ها گرسنه نمانند. عزیز، همیشه می گفت: “حیوون دوست اگه باشی، آدم ها رو هم دوست داری!”
تا یادش می آمد، قرقره ها توی سبدِ ترکه باف، روی هم افتاده بودند؛ زرد و آبی و قرمز و نارنجی.
قرقره ی قرمز نحیف تر بود. قرمز، رنگ آتش است و خون. رنگ عصبانیت و جوش آوردن هم هست. عزیز می گفت: “آدم هایی که زود جوش میارن، عمر خودِشون رو کوتاه می کنن!” آدم خیال می کرد عزیز دارد در باره ی قرقره ی قرمز حرف می زند.هر روز صبح که ماهرو چشمش به قرقره ها می افتاد، لبش می جنبید و در دلش به آن ها سلام می کرد. تا اینکه روز آخر وقتی قلم مو را زمین گذاشت، آهی آتشین کشید و چند قدمِ کوتاه عقب رفت و با دست ها صورتش را پوشاند و از لای انگشت ها به تابلو نگاه کرد و این بار دیگر با صدای بلند گفت: “سلام. . . ای رازهای گشوده! . . . ای رشته های در هم سرشته!” هرچه به ذهنش فشار آورد چیزی یادش نیامد که بگوید. از زمانی که به خط و رنگ و بوم دل بست، به زبانش استراحت می داد.
استادش گفته بود: “کمتر حرف بزن و بیشتر نشان بده، خط بکش، رنگ بزن، بگذار نقش هایت حرف بزنند! زبانِ هنر، شاید برای همه، خیلی گویا نباشد، اما ماناست!” ماهرو سعی می کرد با تابلوهایش حرف بزند. قرقره ی آبی، رازِ دریاها بود و آسمانِ بی ابر. و نارنجی، روزهای تابستان بود و انتظارهای عطشناک. از قرقره ی زرد؛ اصلا تنفّر نمی تراوید، هشدار بود و درنگ. مدتی نگاه شان کرد و با خود گفت: ” وقتی رنگ ها را رمزگشایی کردم، بهتر است که بازشان کنم. با مداد همرنگ قرقره ها، رشته ای نخ باز کرد و در امتداد رمزها و رازها رها کرد. . .
