تابلو: اثر زنده یاد آیناز احمدزاده
نویسنده: سهراب مهدی پور
فقط کافی بود آن اتفاق، یکبار دیگر در جایی دیگر می افتاد، درشان را تخته می کردند. زد و افتاد. با یک حکمِ چند خطی، همه شان را تعطیل کردند. حتی موزه ی اقوام را. ماهرو گفت “اونجا رو دیگه چرا؟ اونجا که فقط یه مشت رخت پیت و پار گذاشته بودن، چیزِ مالی نبود که بدزدن!”
ملیکه گفت: “همونجا هم لباس هایی بوده که تارش طلا و پودش نقره بوده. ردای بوعلی و قبای سلطان جیک جیک علیشاه و گیوه ی دوره ی چُغانیان و کلاهِ آلِ سلجوق و منجوق و . . . !”
ماهرو ناگهان گفت “باغ وحش ها رو که نبستن!”
ملیکه پرسید: “مگه چنتا باغ وحش داریم؟”
ماهرو گفت “تا دلت بخواد!”
ملیکه تعجب کرد: “جدّی ؟”
ماهرو گفت “اونجایی که موزه هاش تعطیلن، چارگوشه ش باغ وحشه! . . . یه باغش مال پرنده، یه باغش مال سگ و گربه، یه باغشم مال حیونای درنده س؛ گرگ و خرس و شیر و پلنگ. . . !”
**
باغ وحش، خلوت بود. ساکت و آرام. گاهی جیغ حیوانی می آمد و شیهه ای و نعره ای. ملیکه و ماهرو به قفس شیر نزدیک شدند. شیر هوای شان را گرفت و از جایش خیز کرد و خودش را به دیواره ی فنس کشاند. گوش هایش را تیز کرد و دهانش را باز و دندان های نیشش را نشان داد. از چشم هایش شرر می بارید. ماهرو چند قدم عقب رفت و روی نیمکت سنگی نشست و دفترش را از کیف در آورد و مداد در دست، آماده ی کار شد. رو به ملیکه گفت “بارِ اوّلمه که روی شیر کار می کنم!” و اتود زدن گرفت.
تمام قدرت را در خط و خطوط و چین و چروک سر و صورتِ حیوان جمع کرد، همانطور که شیر این کار را کرده بود. ملیکه کنار ماهرو آمد و به طرحی که هنوز کامل نبود نگاه کرد و گفت “پس تن و دست و پاش کو؟”
ماهرو در حالیکه چشم از حیوانِ گرفتارِ قفس برنمی داشت، گفت “مهم کلّه شه، همه چی و همه ی روزنه ها تو همین کلّه جمع شدن. این سرِه که می بینه، می شنوه، بو می کشه، فکر می کنه، دستور می ده، می غُرّه، می دره، می خوره”
پشت بندش گفت “رنگ و رتوشش بمونه برا خونه. . . راستی این حیوون، ما رو تو قفس می بینه و خودشو آزاد”
ملیکه داشت به حرف های ماهرو فکر می کرد که ماهرو گفت “شیر اگه شیره، همینه! . . . بخواد بگنده، از سر می گنده. بخواد هم نگنده از همین سره که نمی گنده!”
توی راه به این فکر می کرد که چه رنگ هایی به کار ببرد که تابلو اش همه ی نشانه های شیر را با خواننده منتقل بکند.
