عصرآزادی آنلاین/ سید فرید پیمان – مدیر مسئول
۲۷ شهریور ماه، سالروز درگذشت استاد شهریار، به پیشنهاد و همت دکتر علی اصغر شعردوست نماینده وقت مجلس و با تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی به عنوان روز شعر و ادب پارسی نامگذاری شده است. به همین مناسبت هرساله در کشورمان یاد بزرگان شعر و ادب پارسی به بهانه این روز گرامی داشته می‌شود.
در فرهنگ ایرانیان، زندگی با شعر آغاز و با شعر بدرقه می شود. در فلکلور ایران و به خصوص جامعه آذربایجانی کودک از ابتدای تولد با ادبیات شفاهی و انواع شعر در قالب لالایی و ضرب المثل بزرگ می شود و به مثابه آهنگی که در مغز او حک می گردد شعر نیز با زندگی اش عجین می شود. در آخر هم که با شعر انسان را بدرقه می کنند و نوشته های آرامگاه ها پر از ابیات معنی دار است. کمتر ملتی را می توان در جهان یافت که این همه به شعر پرداخته و گنجینه ای غنی و ارزشمند به این عظمت داشته باشد. منزلت شعر نزد ایرانیان به اندازه‌ای است که به رغم ساختار وهمی شعر، ارزشمندترین مفاهیم دینی و هنری و تاریخی ما به شعر گفته شده است.
تا قبل از نامگذاری روز شعر و ادب پارسی بزرگداشت هایی به مناسبت سالروز تولد شاعر بزرگ این مرز و بوم از قبیل فردوسی، حافظ، سعدی، خیام، مولوی و دیگر بزرگان عرصه شعر و ادب برگزار می گردید و این نام گذاری باعث شد روزی خاص به عنوان روز شعر و ادب پارسی نام گذاری شود و آن هم روز درگذشت استاد شهریار بود و یکی از دلایل آن هم از قول دکتر شعردوست معاصر بودن این شاعر آذربایجانی بود. در واقع از دیدگاه وی در این انتخاب و پیشنهاد به معاصرت توجه داشته و به عبارتی برای توجه بایسته به شعر و شاعران امروز باید شاعر مورد نظر مناسبتی با دوران معاصر را می داشت، از سوی دیگر همگاهی این مناسبت با هر کدام از شعرای متقدم گذشته بحث برانگیز بود، همان پیش بینی که بعد از تصویب این موضوع در انتقادها مطرح بود. عده ای معتقد بودند مناسبت شعر و ادب فارسی باید پیوند با حکیم ابوالقاسم فردوسی داشته باشد و عده ای از منتقدان به تناسب آن به حافظ یا سعدی اعتقاد داشتند، به همین ترتیب برخی به همگاهی روز شعر و ادب با مولوی معتقد بودند و هرکدام استدلال هایی داشتند که به فرض پیشنهاد هر کدام باز هم جای مجادله و مباحثه باز بود دلایل گفته‌شده و بسیاری دلایل دیگر به شاعر بزرگی از شاعران هم‌روزگار نظر داشته و در میان شاعران و بزرگان شعر معاصر کشور استاد سید محمدحسین شهریار، به گواهی بسیاری منتقدان و محققان برجسته و به تصریح همگنانش، همچنین تأیید ذوق عمومی، درخشان ترین چهره شعر معاصر ایران است.
در واقع استاد شهریار در میان شاعران معاصر به دلیل کیفیت و کمیت آثارش در جایگاهی غیرقابل دسترس قرار دارد و به حق که اگر روزی برای شعر و ادب پارسی بایستی نام گذاری می شد چه روزی بهتر از روزی که منتسب به این شاعر بزرگ معاصر باشد.
جدای از محتوای سروده های استاد شهریار که از نظر تنوع بسیاری از موضوعات دینی، علمی، فرهنگی، هنری و حتی سیاسی را در برمی گیرد، از نظر فرم نیز با زبان و نگاه ویژه خود در انواع و قالب های مختلف شعر سنتی سخن پردازی کرده است. آثار او، در هرنوع و قالبی، هم از نظر قوت و کیفیت و هم از نظر کمیت در خور توجه است. استاد شهریار از سویی با استقبال آثار برخی از شاعران متقدم به ویژه خواجه حافظ شیرازی توان و تبحر خود را در هماوردی با ارکان شعر ایران به نمایش گذاشت است، از سوی دیگر تنها به انتقال تجارب ادبی اسلافِ خود اکتفا نکرده، بلکه در جریان تداوم سنت های ادبی، ذهنیت و نگرش نو دارد.
یاد و نام این استاد بزرگ گرامی باد!
